هرشب
در خواب و بیداری
چراغی روشن می کنم_
قاب عکس هامان را
آویزان می کنم
بر دیوارهایِ خانه ای که هرگز نساختیم،
و خیره در سقفی که بر سرمان نیست
تاصبح سرگرمِ صحبت با سایه ای می شوم که شباهتی عجیب به من دارد... می بینی!؟
بی در و پیکر است خانه اِمان،
و بی در و پیکرتر رویاهامان...!
تو سال هاست رفته ای و
همین خیال پردازی ها،
تنها سلاحِ منند به وقتِ دلتنگی...!
سمیه آزادل